Uczniowski Klub Sportowy SAMURAJ

Uczniowski Klub Sportowy SAMURAJ

Uczniowski Klub Sportowy Samuraj działa w naszej szkole już ponad 10 lat gdzie trenuje zawodników ju jitsu i judo. W  trakcie swojej działalności klub wychował medalistów Mistrzostw Polski oraz Mistrzostw Świata. W sezonie 2019 uczeń naszej szkoły Sebastian Magier dzięki zdobyciu 2m w Pucharze Polski mógł reprezentować nasz kraj na  Pucharze Europy w Czarnogórze gdzie zajął 3m. Wszystkich zainteresowanych przeżyciem przygody ze sportem zapraszamy na zajęcia w poniedziałki i czwartki o godz. 16 00 w sali gimnastycznej. Dołącz do Samurajów i nie czekaj, można nas obserwować na Facebook’u : UKS Samuraj Klucze.

Zapraszamy

Kontakt: 663732181.

Zajęcia są płatne.

CO DAJE NAM TRENING SPORTÓW WALKI JAKIM JEST JUDO I JU JITSU

Trenowanie dowolnych sztuk walki wschodnich jest czymś więcej niż tylko lekcją samoobrony. W nauce walki prawie nigdy nie chodzi o samą walkę ani jej poszukiwanie. Prawie wszystkie sztuki walk wschodnich opierają się na zasadach budowy ducha i zrozumienia siebie oraz dążenia do prostoty i równowagi. W wschodnich sztukach walki istnieje pewna reguła która jest zależnością. Głosi ona że osoba szukająca walki lub tego aby poczuć się lepszą od innych nigdy nie posiądzie wtajemniczenia w sztukach walki ani nie zdobędzie tytuły mistrzowskiego. Osoba która jest bardzo zaawansowana w walkach wschodu nigdy nie chwali się umiejętnościami ani praktycznie nigdy ich nie wykorzystuje – osoby teraz myślące to po co jej te umiejętności, właśnie pewnie nigdy by nie osiągnęły tego stopnia wtajemniczenia i poziomu samodoskonalenia własnego JA. Każda osoba mająca pobudki inne niż harmonia i dobroć odpada na pierwszych szczeblach poznawania jej tajników gdyż nie wytrzymuje tego że: aby coś osiągnąć nie należy tego pożądać. Nie ma na świecie takich przypadków jak ktoś co zaczyna ćwiczyć dowolną sztukę walki staje się nawet po 5 latach kimś dobrym w danej walce, nie ma on jeszcze żadnych umiejętności. Walka w pierwszych latach opiera się na treningu ciała a nie umiejętności walczenia i obrony, tylko na zrozumieniu że walka jest bez czci. Mistrzowie sztuk walk wolą uciec gdy by nastrzępiło starcie niż bezproblemowo obezwładnić przeciwnika i taka jest idea walk wchodu. Walka następuje tylko gdy nie ma już wyjścia.

Trening walki sztuk wschodnich nie może być porównywalny do boksu i jego podobnych, to zupełnie inna dziedzina – w boksie chodzi o wzbudzenie w sobie agresji aby starać się zetrzeć przeciwnika bez poznania kim on jest i co nim powoduje. Walki wschodu uczą szacunku do każdego bez względu na to w jakich okolicznościach się spotyka oraz wszelkiej próby rozwiązania bezkonfliktowego nie ustępując z własnego stanowiska. Sztuki walki uczą harmonii i zrozumienia siebie oraz tego że tak naprawdę są rzeczy ważniejsze niż duma .Trenowanie tych sztuk walki daje także ogromną sprawność fizyczną w posturach ciał po których ciężko się spodziewać danych ruchów. Zwiększa naszą szybkość oraz wytrzymałość. Percepcja poprawia się w bardzo dużej mierze i zaczyna się dostrzegać tego co wcześniej było niewidoczne. Daje ona poczucie bezpieczeństwa ale jeszcze bardziej poczucie harmonii i wewnętrznego ułożenia samego siebie w sobie. Pamiętajmy że uczymy się tego nie po to aby pokazywać co umiemy ale po to by coś umieć

Aspekty wychowawcze

Skupiając uwagę na wychowawczych aspektach JU JITSU skoncentruję się najpierw na zagadnieniu wychowania w świetle pedagogiki.

Wg Okonia „wychowanie to świadome i celowe działanie pedagogiczne zmierzające do osiągnięcia względnie stałych skutków w osobowości wychowanka”.
Wychowanie staje się więc oddziaływaniem mającym na celu rozwój psychiczny i fizyczny jednostki. Wychowanie to wspieranie rozwoju młodego człowieka, wprowadzanie w świat wartości poznawczych, moralno-społecznych i kulturowych.

W filozofii wschodu od starożytności aż do dziś pielęgnuje się te same historyczne tradycje kulturowe. W praktyce akcent pada przede wszystkim na wzywanie do przemiany duchowej.
Zdaniem mędrców dalekowschodnich „nienawiści nie zlikwiduje się nienawiścią, a jedynie miłością. Największym zaś zwycięzcą jest ten, kto zwycięży samego siebie, pokonując swój gniew dobrocią, a zło dobrem”.
Wychowanie w kulturze azjatyckiej jest wdrażaniem jednostki do świata wartości duchowych: prawdy, dobra, piękna. Wychowanie więc, jest niczym innym jak tylko otwieraniem przed wychowankiem świata prawdy, przekazywanego przez naukę, edukację i kulturę.
Każdy człowiek, podejmując próbę nauki tych niekonwencjonalnych sportów, najczęściej już po pierwszych zajęciach ma świadomość, że do osiągnięcia zwycięstwa, konieczna jest daleko posunięta aktywność własna.
Ćwicząc bardzo szybko zaczyna odczuwać zasadę: ‘jaka praca-takie wyniki”.
co wyrabia u wychowanka cierpliwość i systematyczność. Chcąc funkcjonować w grupie innych ćwiczących musi się stać koleżeński, odpowiedzialny, prawdomówny, wyzbywając się uczuć złośliwości i zazdrości. Jest to szczególnie ważne na przykład w sytuacji zwracania się z prośbą o pomoc do kolegów we wzajemnym doskonaleniu się, zwłaszcza w treningowej walce wręcz.
Z kolei będąc zmuszanym do przestrzegania określonych zachowań, reguł gry, nasz adept uczy się umiejętności panowania nad sobą.
Poczucie zagrożenia związane z możliwością odniesienia kontuzji, doznania porażki zmusza do wykazania się odwagą, i hartuje psychicznie.
Nieuniknione porażki uczą pokory, kształtują umiejętność przyjmowania ich z godnością. To w konsekwencji może powodować podwyższenie poziomu rozwoju społeczno – moralnego, a tym samym łatwiejsze przystosowanie się do zakazów i nakazów obowiązujących w życiu codziennym.
W przypadku odczuwania nadmiaru energii, uczeń /zawodnik/ bez trudu znajduje proste, społecznie akceptowane sposoby jej rozładowania.W celu nabywania nowych umiejętności ruchowych, a zwłaszcza w trakcie walki szkoleniowej, dokonuje się doskonalenie procesów spostrzegania.
Uczestnicząc w tego typu ćwiczeniach uczeń zmuszony jest do maksymalnej uwagi, czyli do możliwie najdokładniejszego uświadomienia sobie zespołu aktualnie działających bodźców.
Konieczność udzielenia sobie samemu odpowiedzi, co zrobić by okazać się lepszym, związana jest z wypracowaniem skutecznej taktyki, która jest niczym innym jak tylko teoretycznym rozwiązaniem istniejącego problemu. Bezsprzecznie mamy wówczas do czynienia z różnorodnymi operacjami myślowymi, takimi jak: analizowanie, porównywanie, wnioskowanie.
Wskutek tego dochodzi do kształcenia wyobraźni, głównie przez dostrzeganie „oczami wyobraźni” sytuacji, która dopiero ma nastąpić lub mogłaby tylko zaistnieć.
Bardzo często trenujący sztuki walki zostaje czymś zaskoczony. Musi więc natychmiast zorientować się, jaka jest jego aktualna sytuacja, jakim zmianom może ona ulec i co w związku z tym powinien zrobić. Kształci to sprawność myślenia. Ktoś taki nie „traci łatwo głowy”, potrafi efektywnie funkcjonować w sytuacjach ekstremalnych. Doświadczenia związane z udziałem w pokazach, zawodach, kształcą zdolność panowania nad emocjami, a tym samym pozwalają na optymalne regulowania sytuacji stresowych.

Takie egzaminowanie jest kolejnym krokiem wychowawczym, gdzie młody człowiek zmaga się z lękiem i zdenerwowaniem ,które hartuje i przygotowuje do kolejnych etapów życia.
Podstawowym kryterium odróżniającym sztuki walki od sportu jest cel treningu. Sport to rywalizacja osób odbywająca się według ściśle określonych zasad.
Trening jest jedynie przygotowaniem do konfrontacji umiejętności technicznych, siły, szybkości, dynamiki, wytrzymałości. Liczy się tu przede wszystkim rywalizacja, zwycięstwo, widowisko. Zawodnik zapoznany zostaje z określonymi zasadami oraz konsekwencjami, jakie wynikają z ich nieprzestrzegania. Zyskuje on świadomość, że odniesie sukces dopiero wtedy, gdy będzie lepszy od innych uczestników zawodów, przy zachowaniu wszelkich prawideł danej dziedziny.

Podsumowując dotychczasowe rozważania praktycznymi efektami wychowawczymi osiąganymi w wyniku uprawiania sztuk walki są:

Wzrost poziomu pewności siebie i samoakceptacji.
Redukcja agresywności.
Wzrost świadomej dyscypliny i posłuszeństwa, samodyscypliny i samokontroli.
Poprawa komunikacji międzyludzkiej, większa otwartość i kontaktowość.
Szacunek do partnera ćwiczeń, nauczyciela, każdego drugiego człowieka i samego siebie.
Rozwinięcie poczucia honoru, męstwa i odwagi, pokonanie strachu.
Wykształcenie cierpliwości, wytrwałości i siły woli.
Odpowiedzialność za partnera ćwiczeń, poczucie wspólnoty.
Poznanie obcej kultury i tolerancja na te kulturę.
Lojalność, poświęcenie, szczerość, wyrozumiałość.
Szacunek dla natury.
Dystans do wielu problemów ludzkiej egzystencji.
Możliwość osiągnięcia stanu harmonii.

Dalekowschodnie sztuki walki będące źródłem równowagi jak też harmonii i zdrowia wydają się więc warte wykorzystania w zakresie zarówno doskonalenia charakteru jak i wzrostu duchowego.Szczególnie te walki, które odrzucają rywalizację sportową, wnoszą wzorce pedagogiczne na miarę pokojowego, innowacyjnego paradygmatu wychowania fizycznego i zdrowotnego przyszłości. Już po 30 min. takiego treningu w sposób wzmożony uwalniają się endorfiny, powszechnie znane pod nazwą hormonów szczęścia, doskonale kształtują się i uelastyczniają mięśnie, poprawia się szybkość i refleks, a umysł staje się „jaśniejszy „.

Reasumując oto osiem powodów dlaczego dziecko powinno uprawiać JU JITSU

  1. Wzmacnia ciało
    Dziecko, które dużo się rusza, ma większą szansę być zdrowym dorosłym. Aktywność pozwala nie tylko cieszyć się ładnym, zgrabnym ciałem, ale przede wszystkim pomaga zbudować rusztowanie z mięśni, które ochroni stawy i kręgosłup przed przeciążeniami, bólem, urazami. JU JITSU pozwala na trening zmysłu równowagi i koordynacji. Poprawia wydolność, dotlenia tkanki, wzmacnia kości, reguluje przemianę materii. Pozwala lepiej wykorzystać energię. Nie bez powodu aktywność fizyczna znajduje się w podstawie piramidy zdrowego żywienia.
  2. Hartuje
    W ciągu pierwszych lat życia tworzy się układ odpornościowy. Jednym z podstawowych sposobów na polepszenie jego pracy jest ruch. Pomaga w kształtowaniu odpowiednich reakcji organizmu na zmiany temperatury, nawilża błony śluzowe dróg oddechowych, będące zaporą dla wirusów i bakterii.. Sport i ruch to doskonały trening dla odporności dla wzmocnienia i uelastycznienia ścięgien mięśni poprawia wydolność oddechową i krążenia, koryguje wady postawy, poprawia zręczność i koordynację.
  3. Uczy wytrwałości i pokory
    Uprawiając sport dziecko ma szansę przekonać się, że wysiłek się opłaca. Jednego dnia nie umie jeszcze zrobić przewrotu, ale następnego idzie mu już lepiej, a po paru dniach prób może sprawić, że tata przegra zabawęj z kretesem. Próbuje do skutku. Ale też na własnej skórze przekonuje się, że nie ma efektu bez wysiłku. Wkłada na nogi rolki, chce popędzić przed siebie i ląduje na pupie. Żadna pogadanka nie uzmysłowi mu wyraźniej, że trzeba się napracować, żeby coś umieć.
  4. Sprawia przyjemność
    Sport to po prostu świetna zabawa. Radość ruchu, satysfakcja, gdy uda się strzelić gola, wejść na ściankę wspinaczkową, prześcignąć kolegów na hulajnodze. Jak przyjemnie jest wygrać walkę na macie, zjechać na nartach z wielkiej góry, przepłynąć cały basen! Można chlapać, szaleć, hałasować i jeszcze cię za to chwalą.
  5. Wycisza
    Dziecko ma mnóstwo energii i coś z nią musi zrobić. Jeśli będzie miało dobrze zorganizowany dzień i sensownie urządzone otoczenie, to nadmiar tej energii będzie mogło spożytkować w sposób zdrowy, przewidywalny, bezpieczny, korzystny dla otoczenia. Wybiegane, wyskakane, będzie się dobrze czuło. A wtedy lepiej się współpracuje z rodzicami, mniej się marudzi, nie ma się nieprzepartej ochoty uszczypnąć młodszego brata. Gdy potrzeba ruchu na przykład poprzez uprawianie ju jitsu zostaje zaspokojona, można skupić się na innych sprawach.
  6. Zamienia walkę w zdrową rywalizację
    Gdy trenuje się w grupie, pojawia się element rywalizacji. Czasem człowieka poniosą emocje, gdy się okaże, że Tomek lepiej wykonuje techniki rzutu. Może się nawet pojawić pokusa podstawienia mu nogi, ale wtedy okazuje się, że jedną z zasad sportu jest fair play, że na olimpiadach sportowcy nie podstawiają sobie nóg, a niektórzy nawet pomagają rywalom i za to dostają nagrody. Można się też nauczyć dbania o dobro własne i… przeciwnika. W judo i ju jitsu zmagania mają pokazać, kto jest silniejszy i szybszy, a nie bardziej okrutny.
  7. Dodaje pewności siebie
    Każdy człowiek jest inny, co innego lubi i w czym innym może się wykazać talentem. Jeden będzie raczej sprinterem, inny wytrwałym maratończykiem. Ktoś może przepuszczać gol za golem, ale niesamowicie radzić sobie na łyżwach i rolkach, albo mieć smykałkę do ćwiczeń równoważnych. Sport to wzmocnienie dla tych, którzy z jakiegoś powodu źle odnajdują się w grupie rówieśników. Można wzbudzić podziw, można realizować swoje zainteresowania i potrzeby. Znaleźć dla siebie satysfakcjonujące zajęcie, dążyć w nim do perfekcji. Każde zwycięstwo, dobry wynik, udana walka to powód do dobrego samopoczucia i lepszej samooceny.
  8. Umacnia więzi
    Fantastyczną cechą sportu jest to, że łączy pokolenia, pozwala razem się czymś zajmować i interesować, daje pretekst do oderwania się od obowiązków. Można wspólnie poszaleć, pośmiać się, powygłupiać. Dorośli stają się jacyś bardziej normalni i zrozumiali. Też popełniają błędy, też zaliczają twarde lądowania, wydzierają się na całe gardło. Kiedy robi się coś razem, odkrywa się nowe radości – w niezauważalny sposób tworzy się więź. Gdy bliscy kibicują i wygrać turniej, okazuje się, jak ważne jest wsparcie i akceptacja. Kiedy mama albo tata podtrzymują na głębokiej wodzie, umacnia się zaufanie i tworzy bliskość. A im więcej sportu w życiu rodziny, tym więcej takich dobrych doświadczeń.