„Być może czasami najlepiej jest być niewidomym,
wtedy widzi się rzeczy takimi, jakimi są naprawdę,
a nie pozwala się oślepić ich wyglądowi.”
William Wharton
Fascynujący świat osób niewidomych
Dnia 26 stycznia 2024 roku w naszej szkole gościliśmy Panią Izabelę- Wolontariuszkę Stowarzyszenia Hospicjum „Światło”. Pani Iza jest osobą niewidomą od urodzenia, mimo to doskonale radzi sobie w życiu codziennym, pracuje i realizuje swoje pasje. Zorganizowaliśmy spotkania, w których uczestniczyli uczniowie z klas 1-6.
Zdobyliśmy wiele ciekawych informacji na temat sposobów radzenia sobie w codziennym życiu przez osoby niewidome i słabowidzące. Ich aktywność znacznie ułatwiają współczesne narzędzia techniczne i informatyczne, które znoszą bariery uniemożliwiające pełne uczestnictwo w życiu społecznym przez osoby niepełnosprawne. Najwięcej emocji wzbudziły w nas przedmioty, które Pani Iza wykorzystuje w życiu codziennym: nawigacja, zegarek, telefon. Poznaliśmy również alfabet Braille’a. Nasz Gość zademonstrował działanie specjalnej tabliczki do pisania tym alfabetem.
Pani Iza opowiadała jak sobie radzi na co dzień, jak uczy się nowych rzeczy, jak odnajduje się w społeczeństwie i chętnie odpowiadała na pytania uczniów. Zademonstrowała jak porusza się z wykorzystaniem białej laski. Dowiedzieliśmy się w jaki sposób ją trzymać, prawidłowo się z nią poruszać oraz omijać przedmioty zagradzające nam drogę. Na jednym ze spotkań przeprowadziliśmy wywiad. Sympatyczna i pełna optymizmu pani Iza zagrała nawet na gitarze i pięknie zaśpiewała pokazując, że pomimo niepełnosprawności i ograniczeń można cieszyć się każdym dniem. Podczas przerw między spotkaniami z uczniami dużo rozmawiałyśmy z Gościem i nie mogłyśmy wyjść z zachwytu.
Te wspaniałe spotkania, pełne wzruszeń, radości i ciekawych doznań, wniosły wiele wiary w to, że choroba czy niepełnosprawność nie muszą oznaczać zaprzestania pełnego korzystania z życia. Były to bardzo interesujące zajęcia, dzięki którym mogliśmy choć trochę przybliżyć się do świata osób niewidomych i zdobyć wiedzę, w jaki sposób osoby pełnosprawne mogą wspierać niewidomych. Z drugiej strony pojawiła się refleksja, że my- osoby zdrowe czasem nie doceniamy tego co mamy oraz jak wielką siłę i radość z życia mają w sobie osoby niewidome.
Pani Izo, serdecznie dziękujemy za poszerzenie horyzontów wielu osób z naszej szkoły oraz
wartościowe spotkanie. Była to dla nas wszystkich cenna, życiowa lekcja.
Wolontariuszki:
Amelka, Gabrysia, Julia
